ایام اربعین ۹۰ بود که در مسجد سهله سرپایی و در بین اعمال و بازدیدها اولین صحبت‌های موکب شروع شد. موضوع از این قرار بود که هیئت هنر بعد از چند سال تجربه سوگواره هنر و حماسه و ارائه آثار عاشورایی در حاشیه خیمه هنر و حماسه، حالا ظرفیت آن را داشت که در کار تولید آثار هنری با طیف وسیع تر مخاطب بشود؛ بی‌دلیل هم نبود. در همین سال‌ها تقاضای زیادی برای استفاده از تولیدات هنری هیئت در بین هیئات مذهبی و جامعه مخاطب هنر دینی ایجاد شده بود. همه این‌ها در کنار این واقعیت که هیئت هنر باید یک جریان زایا و موثر هنری در سطح ملی بماند و با گذر زمان و رفت و امد دانش‌گاهی در فراز و نشیب طبیعی جریان‌های دانش‌گاهی نیافتد، بلاخره بچه‌های هیئت را مجاب کرد که باید قدم در تالیف و تولید با هدف‌گذاری وسیع گذاشت.
موکب فرزند این اتفاقات و واقعیت‌هاست. آن روزها که شور سفر پرشور اربعین تازه داشت می‌گرفت و موکب‌های عراقی با حال وصف ناشدنی‌شان، یک خیمه آرمانی عزا بودند برای بچه‌های هنر، موکب هم موکب» شد. نشانی پر از خاطره و علقه و صدالبته با آوا و زبانی جهانی در سطح جهان تشیع و اسلام. راستش این‌ها را هم در زمان انتخاب نام نظر داشتیم؛ که خارج از مرزهای اعتباری، در هنر عاشورای بی‌زمان و در پهنه‌ی کربلای بی‌مکان حسینی باید نقش آفرین باشیم.
ادامه مطلب
درباره این سایت